باور کن آرزو داشتم در اینجا یک نفر را بشناسم که به درخت به گل و به آب نگاه کند.
مثل اینکه در زندگی این آدم ها این چیزها جز زینت نیستند.
بدون شک این مردم هم به درخت و گل و آب نگاه می‌کند،
اما این تماشا اصل نیست.
می‌بینند و می‌گذرند.
ما می‌بینیم و غرق می شویم...
می بینیم و فرو می ریزیم.
در روح این مردم، انحنا نیست...
شعر نیست...
از نامه های #سهراب_سپهری
به پسر عمویش تیمور