243
شادمهر یجا گفت : تا بوده همین بوده!
تلخ بود ولی خب حقیقت داشت...
حقیقت زندگی خیلی از ماها بود.
ماهایی که یادمون رفته برای خودمون زندگی کنیم!
تنهاچیزی که برامون مهم بود غریبه ها و دوستا و آشنا ها و نزدیکامون بودن . . .
خیلی وقت ها به خودمون و حال دلمون سر نزدیم گفتیم به درک!
مثل یک نقاشی دختربچه پنج ساله ساده بودیم ولی سخت بود درک کردن سادگیمون...
گفتن : خوب باش!
خوب باش!
یادشون میمونه . .
ولی خب فهمیدیم هیچکسی دیگه یادش نمیمونه. اینقدر خودتو به آب و اتیش نزن!
هیچکسی یادش نمیمونه زحمت نکش . .
هیچکسی درک نمیکنه داد نزن . .
تنها راه اینه خودمونو گول بزنیمو وانمود کنیم.