مطرود آگاه

زِ حدّ گُذَشت جُدایی میانِ ما اِی دوست بیا بیا که غُلامِ تواَم بیا اِی دوست اَگَر جهان همه دُشمن شَوَد، زِ دامنِ تو به تیغِ مَرگ شَوَد دَستِ مَن رَها اِی دوست سَرَم فَدایِ قَفایِ مَلامَت است چه باک گَرَم بُوَد سُخَنِ دُشمَن از قَفا اِی دوست وفایِ عهد نگه‌دار و اَز جَفا بُگذَر به حقِّ آن که نیَم یارِ بی‌وَفا اِی دوست به ناز اگر بِخَرامی جَهان خَراب کُنی به خونِ خَسته اَگر تِشنه‌ای، هَلا اِی دوست به داغ عِشق چُنانَم که گَر اَجَل بِرِسد به شَرعَم از تو سِتانَند خون‌بَها اِی دوست هزار سال پَس اَز مَرگِ مَن چُو بازآیی زِ خاک نَعره بَرآرم که مَرحَبا اِی دوست غمِ تو دَست بَرآورد و خونِ چَشمم ریخت مَکُن که دَست بَرآرم به رَبّنا اِی دوست اگر به خُوردنِ خون آمدی، هلا بَرخیز وَ گَر به بُردنِ دِل آمدی، بیا اِی دوست بساز با منِ رَنجورِ ناتوان اِی یار بَبَخش بَر مَنِ مِسکینِ بی‌نوا اِی دوست حَدیثِ سَعدی اَگر نَشنَوی چه چاره کُنَد؟ به دُشمَنان نَتَوان گُفت ماجرا اِی دوست غزل‌های سعدی، تصحیح غلامحسین یوسفی، ص ۲۳۳